ສະຖານທີ່ທີ່ດີທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນແມ່ນຮູບແບບການປ່ຽນແປງຂອງການຜະລິດອາຫານແລະການບໍລິໂພກໃນເອີຣົບອຸດສາຫະກໍາ. ຕາມປະເພນີ, ປະເທດມັກທີ່ຈະກຸ້ມຕົນເອງໃນອາຫານ. ແຕ່ໃນສະຖານທີ່ທໍາມະຊາດ – ສະຫມອງ, ຄວາມພຽງພໍຂອງຕົນເອງໃນອາຫານຫມາຍເຖິງມາດຕະຖານການດໍາລົງຊີວິດຕ່ໍາແລະຄວາມຂັດແຍ້ງທາງສັງຄົມ. ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງເປັນແນວນັ້ນ?
ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງປະຊາກອນຈາກສະຕະວັດທີສິບແປດປີທ້າຍອາທິດໄດ້ເພີ່ມຄວາມຕ້ອງການຄວາມຕ້ອງການຂອງເມັດອາຫານໃນອັງກິດ. ໃນຖານະເປັນສູນກາງຕົວເມືອງທີ່ໄດ້ຮັບການຂະຫຍາຍແລະອຸດສາຫະກໍາເພີ່ມຂື້ນ, ຄວາມຕ້ອງການຜະລິດຕະພັນກະສິກໍາໄດ້ເພີ່ມຂື້ນ, ການຊຸກຍູ້ລາຄາອາຫານ. ພາຍໃຕ້ຄວາມກົດດັນຈາກກຸ່ມທີ່ດິນ, ລັດຖະບານກໍ່ໄດ້ຈໍາກັດການນໍາເຂົ້າສາລີ. ກົດຫມາຍອະນຸຍາດໃຫ້ລັດຖະບານເຮັດສິ່ງນີ້ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນນາມ ‘ກົດຫມາຍສາລີ’. ບໍ່ພໍໃຈກັບລາຄາອາຫານທີ່ສູງ, ອຸດສາຫະກໍາແລະຜູ້ທີ່ອາໃສໃນຕົວເມືອງໄດ້ບັງຄັບການລົບລ້າງກົດຫມາຍສາລີ.
ຫຼັງຈາກກົດຫມາຍສາລີໄດ້ຖືກຂູດ, ອາຫານສາມາດນໍາເຂົ້າເຂົ້າໃນອັງກິດໄດ້ລາຄາຖືກກ່ວາມັນສາມາດຜະລິດໄດ້ພາຍໃນປະເທດ. ກະສິກໍາຂອງອັງກິດບໍ່ສາມາດແຂ່ງຂັນກັບການນໍາເຂົ້າ. ດຽວນີ້ພື້ນທີ່ທີ່ດິນທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານໄດ້ປະໄວ້ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການປ່ຽນແປງ, ແລະແມ່ຍິງແລະແມ່ຍິງຫລາຍພັນຄົນຖືກໄລ່ອອກຈາກບ່ອນເຮັດວຽກ. ພວກເຂົາໄດ້ໄປຫາຕົວເມືອງຫຼືອົບພະຍົບຢູ່ຕ່າງປະເທດ.
ໃນຖານະເປັນລາຄາອາຫານຫຼຸດລົງ, ການຊົມໃຊ້ໃນອັງກິດໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນ. ຕັ້ງແຕ່ກາງສະຕະວັດທີກາງຄືນ, ການຂະຫຍາຍຕົວອຸດສາຫະກໍາທີ່ໄວກວ່າໃນອັງກິດກໍ່ໄດ້ນໍາພາໃຫ້ມີລາຍໄດ້ສູງ, ແລະດັ່ງນັ້ນການນໍາເຂົ້າອາຫານໃຫ້ຫຼາຍຂື້ນ. ໃນທົ່ວໂລກ – ພາກຕາເວັນອອກເອີຣົບຕາເວັນອອກ, ຣັດເຊຍ, ອາເມລິກາແລະອົດສະຕາລີແລະທີ່ດິນໄດ້ຖືກເກັບກູ້ແລະຂະຫຍາຍການຜະລິດອາຫານເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການຂອງອັງກິດ.
ມັນບໍ່ພຽງພໍເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະຕັດໄມ້ເພື່ອກະສິກໍາ. Railways ແມ່ນມີຄວາມຈໍາເປັນໃນການເຊື່ອມຕໍ່ກັບພາກພື້ນກະສິກໍາໄປທີ່ທ່າເຮືອ. Harbors ໃຫມ່ຕ້ອງໄດ້ຮັບການກໍ່ສ້າງແລະຜູ້ທີ່ເກົ່າແກ່ໄດ້ຂະຫຍາຍຂຶ້ນໄປສົ່ງສິນຄ້າໃຫມ່. ປະຊາຊົນຕ້ອງໄດ້ຕົກລົງຢູ່ໃນດິນແດນເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ພາຍໃຕ້ການປູກຝັງ. ນີ້ຫມາຍຄວາມວ່າອາຄານເຮືອນແລະການຕັ້ງຖິ່ນຖານ. ທຸກໆກິດຈະກໍາເຫຼົ່ານີ້ທີ່ກໍານົດໄວ້ເປັນນະຄອນຫຼວງແລະແຮງງານ. ນະຄອນຫຼວງທີ່ໄຫຼອອກຈາກສູນການເງິນເຊັ່ນລອນດອນ. ຄວາມຕ້ອງການແຮງງານໃນສະຖານທີ່ບ່ອນທີ່ແຮງງານແມ່ນການອອກແຮງງານສັ້ນ – ຄືກັບອາເມລິກາແລະອົດສະຕາລີ – ນໍາໄປສູ່ການເຄື່ອນຍ້າຍແຮງງານຫຼາຍ.
ເກືອບ 50 ລ້ານຄົນໄດ້ອົບພະຍົບຈາກເອີຣົບໄປອາເມລິກາແລະອົດສະຕາລີໃນສະຕະວັດທີສິບເກົ້າ. ໃນທົ່ວໂລກປະມານ 150 ລ້ານຄົນໄດ້ຖືກຄາດຄະເນວ່າໄດ້ອອກຈາກເຮືອນ, ມະຫາສະຫມຸດຂ້າມແລະທາງໄກໃນການຊອກຫາອະນາຄົດທີ່ດີກວ່າ.
ສະນັ້ນ 1890, ເສດຖະກິດກະສິກໍາທົ່ວໂລກໄດ້ປະກອບດ້ວຍການປ່ຽນແປງທີ່ສັບສົນ, ກະແສການເຄື່ອນໄຫວທີ່ສັບສົນ, ນິເວດວິທະຍາ, ແຕ່ຈາກຫລາຍພັນໄມ. ມັນບໍ່ໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ໂດຍຊາວກະສິກໍາຈົນກວ່າພະນັກງານກະສິກໍາ, ແຕ່ບາງຄັ້ງກໍ່ມາຮອດ, ຜູ້ທີ່ກໍາລັງເຮັດໄຮ່ມີປະຈໍາໂຕເທົ່ານັ້ນທີ່ເຄີຍເປັນປ່າໄມ້. ມັນໄດ້ຖືກຂົນສົ່ງໂດຍທາງລົດໄຟ, ສ້າງຂື້ນເພື່ອຈຸດປະສົງນັ້ນ, ແລະໂດຍເຮືອທີ່ມີຄວາມມຸ້ງຫວັງທີ່ສຸດໃນເອີຣົບພາກໃຕ້, ອາຊີ, ອາຟຣິກາແລະ Caribbean.
ບາງສ່ວນຂອງການປ່ຽນແປງທີ່ວ່ອງໄວ, ເຖິງແມ່ນວ່າໃນລະດັບນ້ອຍກວ່າ, ເກີດຂື້ນກັບບ້ານທີ່ໃກ້ຊິດໃນ West Punjab. ຢູ່ທີ່ນີ້ລັດຖະບານອິນເດຍຊາວອັງກິດໄດ້ສ້າງເຄືອຂ່າຍຄອງຊົນລະປະທານເພື່ອຫັນເປັນດິນແດນເຄິ່ງທະເລຊາຍເຂົ້າໄປໃນດິນກະສິກໍາທີ່ອຸດົມສົມບູນທີ່ສາມາດປູກເຂົ້າສາລີແລະຝ້າຍສໍາລັບການສົ່ງອອກ. ອານານິຄົມຂອງຄອງ, ຍ້ອນວ່າພື້ນທີ່ຊົນລະປະທານທີ່ຊົນເຜົ່າໃຫມ່ຖືກເອີ້ນ, ໄດ້ຮັບການຕົກລົງໂດຍຊາວກະສິກອນຈາກພາກສ່ວນອື່ນໆຂອງ Punjab.
ແນ່ນອນ, ອາຫານແມ່ນຕົວຢ່າງເທົ່ານັ້ນ. ເລື່ອງທີ່ຄ້າຍຄືກັນນີ້ສາມາດບອກໄດ້ສໍາລັບຝ້າຍ, ການປູກຝັງຂອງຂະບວນການຂະຫຍາຍໃນທົ່ວໂລກເພື່ອໃຫ້ໂຮງງານຜະລິດໂຮງງານຜະລິດແຜ່ນແພຂອງອັງກິດ. ຫຼືຢາງ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຄວາມຊ່ຽວຊານຢ່າງໄວວາໄດ້ເຮັດໃຫ້ການສຶກສາໃນພາກພື້ນໃນການຜະລິດສິນຄ້າທີ່ພັດທະນາ, ນັ້ນລະຫວ່າງປີ 1820 ແລະ 1914 ການຄ້າໂລກຄາດວ່າຈະໄດ້ຄູນ 25 ເຖິງ 40 ເທື່ອ. ເກືອບ 60 ເປີເຊັນຂອງການຄ້ານີ້ປະກອບດ້ວຍ ‘ຜະລິດຕະພັນຕົ້ນຕໍ’ – ນັ້ນແມ່ນຜະລິດຕະພັນກະສິກໍາເຊັ່ນ: ເຂົ້າສາລີແລະຝ້າຍ, ແລະຖ່ານຫີນເຊັ່ນ: ຖ່ານຫີນ.
Language: Laotian