ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງໃນເວລາທີ່ການພິມໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນປະເທດອິນເດຍແລະຄວາມຄິດແລະຂໍ້ມູນຂ່າວສານແລະຂໍ້ມູນທີ່ໄດ້ຮັບກ່ອນອາຍຸຂອງການພິມ. ປະເທດອິນເດຍມີປະເພນີຂຽນດ້ວຍມືທີ່ລ້ໍາຄ່າທີ່ລ້ໍາຄ່າຫຼາຍ – ໃນສັນຍາລັກ, ເປັນພາສາອາຣັບ, ເປີເຊຍ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບພາສາຕ່າງໆ. ຫນັງສືໃບລານໄດ້ຖືກຄັດລອກໃສ່ໃບປາມຫລືເຈ້ຍທີ່ເຮັດດ້ວຍມື. ບາງຄັ້ງຫນ້າບາງຄັ້ງແມ່ນຮູບແຕ້ມທີ່ສວຍງາມ. ພວກມັນຈະຖືກກົດດັນລະຫວ່າງຜ້າຄຸມໄມ້ຫຼືຫຍິບກັນເພື່ອຮັບປະກັນການປົກປ້ອງ. ຫນັງສືໃບລານສືບຕໍ່ຜະລິດຈົນກ່ວາໄດ້ດີຫຼັງຈາກການນໍາສະເຫນີການພິມ, ຫຼຸດລົງໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ XIX.
ຫນັງສືໃບລານ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ແມ່ນມີລາຄາແພງແລະອ່ອນແອ. ພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ຮັບການຈັດການຢ່າງລະມັດລະວັງ, ແລະພວກເຂົາບໍ່ສາມາດອ່ານໄດ້ງ່າຍເທົ່າກັບ
ສະຄິບໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ໃນແບບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ສະນັ້ນຫນັງສືໃບລານບໍ່ໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ຖືກຕ້ອງ Bengal ໄດ້ພັດທະນາເຄືອຂ່າຍປະຖົມບ້ານອຸປະກອນທີ່ກວ້າງຂວາງ, ແຕ່ວ່ານັກຮຽນມັກຈະບໍ່ໄດ້ອ່ານບົດເລື່ອງ. ພວກເຂົາພຽງແຕ່ຮຽນຂຽນ. ຄູອາຈານ dictated ສ່ວນຂອງບົດເລື່ອງຕ່າງໆຈາກຄວາມຊົງຈໍາແລະນັກຮຽນໄດ້ຂຽນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ຫຼາຍດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ຮັບການຮູ້ຫນັງສືໂດຍບໍ່ເຄີຍອ່ານບົດເລື່ອງໃດກໍ່ຕາມ.
Language: Laotian