Niepowodzenie misji Cripps i skutki II wojny światowej spowodowały powszechną niezadowolenie w Indiach. Doprowadziło to Gandhiji do rozpoczęcia ruchu wzywającego do całkowitego wycofania Brytyjczyków z Indii. Komitet Roboczy Kongresu, na posiedzeniu w Wardha w dniu 14 lipca 1942 r., Przyjął historyczną rezolucję „rzucić Indie”, domagając się natychmiastowego przeniesienia władzy Indianom i zrezygnowaniu z Indii. 8 sierpnia 1942 r. W Bombaju Komitet Kongresowy All India poparł rezolucję, która wymagała bez przemocy masowej walki na jak najszerszą skalę w całym kraju. Przy tej okazji Gandhiji wygłosił słynną mowę „zrób lub umrzeć”. Wezwanie do „wyjścia z Indii” prawie doprowadziło do stanowej maszyny w dużych częściach kraju, gdy ludzie dobrowolnie rzucali się w gęstość ruchu. Ludzie obserwowali hartale, a demonstracji i procesji towarzyszyły krajowe piosenki i hasła. Ruch był naprawdę ruchem masowym, który wprowadził do jego ambitnych tysięcy zwykłych ludzi, a mianowicie studentów, pracowników i chłopów. Widział także aktywny udział przywódców, a mianowicie Jayprakash Narayan, Aruna Asaf Ali i Ram Manohar Lohia oraz wiele kobiet, takich jak Matangini Hazra w Bengalu, Kanaklata Barua w Assam i Rama Devi w Odisha. Brytyjczycy zareagowali z dużą siłą, ale stłumienie ruchu zajęło ponad rok.