Os pastores reaccionaron a estes cambios de varias formas. Algúns reduciron o número de gando nos seus rabaños, xa que non había pastos suficientes para alimentar grandes números. Outros descubriron novos pastos cando o movemento a vellos terreos de pasto fíxose difícil. Despois de 1947, o camelo e as ovellas que pastan Raikas, por exemplo, xa non podían moverse en Sindh e pastar os seus camelos nas marxes do Indo, como fixeron anteriormente. Os novos límites políticos entre a India e Paquistán detiveron o seu movemento. Entón tiveron que atopar novos lugares onde ir. Nos últimos anos migraron a Haryana onde as ovellas poden pastar nos campos agrícolas despois de que se corten as colleitas. Este é o momento en que os campos necesitan estrume que proporcionan os animais.
Co paso dos anos, algúns pastores máis ricos comezaron a mercar terreos e establecerse, renunciando á súa vida nómada. Algúns quedaron liquidados. Os campesiños que cultivan terras, outros levaron a un comercio máis extenso. Pola súa banda, moitos pastores pobres prestaron cartos aos prestamistas para sobrevivir. Ás veces perderon o gando e as ovellas e convertéronse en traballadores, traballando en campos ou en pequenas cidades.
Non obstante, os pastores non só seguen sobrevivindo, en moitas rexións os seus números se expandiron durante as últimas décadas. Cando os pastos nun só lugar estaban pechados a eles, cambiaron a dirección do seu movemento, reduciron o tamaño do rabaño, combinaron a actividade pastoral con outras formas de ingresos e adaptáronse aos cambios no mundo moderno. Moitos ecoloxistas cren que nas rexións secas e nas montañas, o pastoral é aínda ecoloxicamente a forma de vida máis viable.
Tales cambios non foron experimentados só por comunidades pastorais na India. En moitas outras partes do mundo, as novas leis e os patróns de liquidación obrigaron ás comunidades pastorais a alterar a súa vida. Como afrontaron as comunidades pastorais noutros lugares con estes cambios no mundo moderno?
Language: Galician