Pod rządami kolonialnymi życie pasterzy zmieniło się dramatycznie. Ich pasy skurczyły się, ich ruchy zostały uregulowane, a przychody, które musieli zapłacić. Ich akcje rolnicze spadły, a ich transakcje i rzemiosła były negatywnie dotknięte. Jak?
Po pierwsze, państwo kolonialne chciało przekształcić wszystkie lądowe ziemie w uprawne gospodarstwa. Przychody z gruntów były jednym z głównych źródeł jego finansów. Poprzez rozszerzanie uprawy może zwiększyć kolekcję przychodów. Może to jednocześnie wyprodukować więcej juty, bawełny, pszenicy i innych produktów rolnych wymaganych w Anglii. Dla urzędników kolonialnych wszystkie nieuprawnione ziemi wydawały się nieproduktywne: nie przyniosły ani dochodów, ani produktów rolnych. Było to postrzegane jako „marnotrawstwo”, które należało zostać objęte uprawą. Od połowy XIX wieku zasady dotyczące odpadów zostały uchwalone w różnych częściach kraju. Zgodnie z tymi zasadami nieuprawnione te ziemie zostały przejęte i przekazane wybranym osobom. Osoby te otrzymały różne ustępstwa i zachęcane do rozliczenia tych ziem. Niektóre z nich zostali staniczni wsi w nowo wyczyszczonych obszarach. W większości obszarów przejętych ziemi były w rzeczywistości wypasane traktaty używane regularnie przez pasterzy. Tak więc ekspansja uprawy nieuchronnie oznaczała upadek pastwisk i problem dla pastorów.
Po drugie, w połowie XIX wieku w różnych prowincjach wprowadzono również różne akty leśne. Dzięki tym aktom niektóre lasy, które produkowały cenne drewno handlowe, takie jak deodar lub SAL, zostały uznane za zastrzeżone. Żaden pastornik nie miał dostępu do tych lasów. Inne lasy zostały sklasyfikowane jako „chronione”. W tych zwyczajowych prawa do wypasu przyznano duszpasterskie, ale ich ruchy były poważnie ograniczone. Urzędnicy kolonialni wierzyli, że wypas zniszczył sadzonki i młode pędy drzew, które kiełkowały na lesie. Stada deptały nad sadzonkami i przeżuwały pędy. Zapobiegło to rozwojowi nowych drzew.
Te działania leśne zmieniły życie pasterzy. Pobiegło im teraz wejść do wielu lasów, które wcześniej zapewniły cenne paszę dla bydła. Nawet w obszarach, w których pozwolono im wejść, ich ruchy były regulowane. Potrzebowali pozwolenia na wejście. Czas ich wejścia i odejścia był
Źródło c
H.S. Gibson, zastępca konserwatora lasów, Darjeeling, napisał w 1913 r.; … Las, który jest używany do wypasu, nie może być używany w żadnym innym celu i nie jest w stanie uzyskać drewna i paliwa, które są głównymi uzasadnionymi produktami leśnymi
Działalność
Napisz komentarz na temat zamknięcia przewidywania wypasu z punktu widzenia:
➤ Forester
➤ Pastoralista
Nowe słowa
Prawa zwyczajowe – prawa, które ludzie przyzwyczaili według zwyczaju i tradycji, a liczba dni, które mogliby wydać w lesie, była ograniczona. Pasterzy nie mogliby już pozostać w obszarze, nawet jeśli żerowa była dostępna, trawa była soczysta, a zarośla w lesie była wystarczająca. Musieli się przeprowadzić, ponieważ Departament Lasów zezwala na wydanie im teraz ich życia. Zezwolenie określiło okresy, w których mogą być legalnie w lesie. Gdyby przesadzili, byli zobowiązani do grzywien.
Po trzecie, brytyjscy urzędnicy byli podejrzliwi wobec koczowniczych ludzi. Nie ufali mobilni rzemieślnicy i handlowcy, którzy jastawiali swoje towary w wioskach, oraz pasterzy, którzy co sezon zmienili miejsca zamieszkania, szukając dobrych pastwisk dla swoich stad, rząd kolonialny chciał rządzić osiedloną populacją. Chcieli, aby mieszkańcy wiejscy mieszkali w wioskach, w ustalonych miejscach z ustalonymi prawami na poszczególnych dziedzinach. Taka populacja była łatwa do zidentyfikowania i kontroli. Ci, którzy zostali rozstrzygnięci, byli postrzegani jako pokojowe i przestrzegające prawa; Ci, którzy byli koczowani, byli uważani za przestępców. W 1871 r. Rząd kolonialny w Indiach uchwalił ustawę o plemionach karnych. W tej ustawie wiele społeczności rzemieślników, handlowców i pastorów zostało sklasyfikowanych jako plemiona karne. Z natury i narodzin stwierdzono, że są przestępcze. Po wejściu w życie tego aktu spodziewano się, że społeczności te będą żyć tylko w powiadomionej osadach wiejskich. Nie pozwolono im się wyprowadzić bez pozwolenia. Policja wiejska utrzymywała na nich ciągły zegarek.
Po czwarte, aby zwiększyć dochód dochodów, rząd kolonialny szukał każdego możliwego źródła opodatkowania. Tak więc podatek nałożono na ziemię, na wodę kanałową, sól, na towary handlowe, a nawet na zwierzęta. Pasterze musieli płacić podatek od każdego zwierzęcia, które pasieli na pastwiskach. W większości duszpasterskich obszarów Indii wprowadzono podatek od wypasu w połowie XIX wieku. Podatek na głowę Attle gwałtownie wzrósł, a system zbierania stał się bardzo skuteczny. W ciągu dziesięcioleci między lat 50. XIX wieku prawo do pobierania podatku zostało sprzedawane do kontrahentów. Ci kontrahenci próbowali wydobyć tak wysoki podatek, jak to możliwe, aby odzyskać pieniądze, które zapłacili państwu i zarobić jak najwięcej zysków w ciągu roku. W latach 80. XIX wieku rząd zaczął leczyć podatki bezpośrednio od pastorów. Każdy z nich był nawet przepustką. Aby wejść do wypasu, pasterz bydła musiał pokazać przepustkę i zapłacić podatek od liczby głów bydła, które miał i kwotę – zapłacono na przepustkę.
Źródło d
W latach dwudziestych królewska Komisja Rolnictwa poinformowała:
„Zakres obszaru dostępnego do wypasu ogromnie spadł wraz z rozszerzeniem obszaru w ramach uprawy z powodu rosnącej populacji, rozszerzenia obiektów nawadniających, nabywania pastwisk do celów rządowych, na przykład obrony, przemysłu i rolnictwa eksperymentalnego. [Teraz] hodowcy mają trudności z podniesieniem dużych stad. W ten sposób ich zarobki spadły. Jakość ich zwierząt gospodarskich pogorszyła się, standardy dietetyczne spadły i wzrosło zadłużenie. ”„ Raport Królewskiej Komisji Rolnictwa w Indiach, 1928.
Działalność
Wyobraź sobie, że mieszkasz w latach 90. XIX wieku. Należysz do społeczności koczowniczych pastorów i rzemieślników. Dowiadujesz się, że rząd ogłosił twoją społeczność jako plemię karne.
Opisz krótko, co byś czułeś i zrobił.
petycja do lokalnego kolekcjonera, dlaczego ustawa jest niesprawiedliwe i
wpłynie to na twoje życie. Language: Pali