Вақте ки мо дар бораи «Ҷаҳонишавӣ» сӯҳбат мекунем, мо бисёр вақт ба системаи иқтисодӣ ишора мекунем, ки аз 50 соли охир ё ҳамин тавр. Аммо вақте ки шумо дар ин боб хоҳед дид, як ҷаҳони глобалӣ ба савдои муҳоҷират, муҳоҷират, одамони ҷустуҷӯи кор, ҷунбиши сармоя ва чизи дигаре дорад. Вақте ки мо дар бораи нишонаҳои драматикӣ ва намоён дар зиндагии имрӯза фикр мекунем, мо бояд марҳилаҳоро фаҳмем, ки тавассути он зиндагии мо ба вуҷуд омадааст.
Тамоми василаи таърих, ҷомеаҳои инсон торафт бештар ба ҳам пайваст шуданд. Аз замонҳои қадим сайёҳӣ, тоҷирон, коҳинон ва коҳинон барои дониш, имконият ва иҷрои рӯҳонӣ аз таъқибот фаромаданд ё аз таъқибот фаромаданд. Онҳо молҳо, пул, арзишҳо, малакаҳо, ғояҳо, ихтироъ ва ҳатто микробҳо ва касалиҳо бардоштанд. То 3000 то 3000 то эраи мо тамаддунҳои водии водии Ҳиндуфро бо рӯзи Осиё Ғарб дар Ғарби Ғарб пайваст кард. Барои беш аз як ҳазорсола, говҳо (CANDI ё соҳили ҳиндӣ), ки ҳамчун шакли асъор истифода мешаванд, аз мусалмонон роҳи худро ба Чин ва Африқои Шарқӣ пайдо карданд. Пешниҳоди дарозмуддати микробҳои ба беморӣ метавонад то асри ҳафтумро дуртар пайгирӣ кунад. Аз асри сенздаҳум он пайванди бебаҳо шуд
Language: Tajik [PK1]