Het falen van de Cripps -missie en de effecten van de Tweede Wereldoorlog creëerden wijdverbreide ontevredenheid in India. Dit bracht Gandhiji ertoe een beweging te lanceren waarin werd opgeroepen tot volledige terugtrekking van de Britten uit India. Het werkcomité van het congres, in haar vergadering in Wardha op 14 juli 1942, heeft de historische resolutie ‘Quit India’ -resolutie aangenomen die de onmiddellijke overdracht van macht naar indianen en India eiste. Op 8 augustus 1942 in Bombay onderschreef het All India Congress Committee de resolutie die opriep tot een geweldloze massale strijd op de breedst mogelijke schaal in het hele land. Het was bij deze gelegenheid dat Gandhiji de beroemde ‘do of die’ -speech hield. De oproep voor ‘Quit India’ bracht de staatsmachines bijna tot stilstand in grote delen van het land terwijl mensen zich vrijwillig in het dik van de beweging gooiden. Mensen observeerden Hartals en demonstraties en processies werden vergezeld door nationale liedjes en slogans. De beweging was echt een massabeweging die duizenden gewone mensen in zijn ambit bracht, namelijk studenten, werknemers en boeren. Het zag ook de actieve deelname van leiders, namelijk Jayprakash Narayan, Aruna Asaf Ali en Ram Manohar Lohia en veel vrouwen zoals Matangini Hazra in Bengalen, Kanaklata Barua in Assam en Rama Devi in Odisha. De Britten reageerden met veel kracht, maar het duurde meer dan een jaar om de beweging te onderdrukken.