ເມື່ອສິດທີ່ຈະເປັນອິດສະຫຼະແລະຄວາມສະເຫມີພາບໄດ້ຮັບຄວາມສະເຫມີພາບ, ມັນຄົງເປັນວ່າພົນລະເມືອງທຸກຄົນມີສິດທີ່ຈະບໍ່ຖືກຂູດຮີດ. ແຕ່ວ່າຜູ້ຜະລິດລັດຖະທໍາມະນູນຄິດວ່າມີຄວາມຈໍາເປັນທີ່ຈະຂຽນບົດບັນຍັດທີ່ຈະແຈ້ງແນ່ນອນເພື່ອປ້ອງກັນການຂູດຮີດສ່ວນທີ່ອ່ອນແອຂອງສັງຄົມ.
ລັດຖະທໍາມະນູນກ່າວເຖິງສາມຄວາມຊົ່ວຮ້າຍສະເພາະແລະປະກາດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຜິດກົດຫມາຍເຫຼົ່ານີ້. ຫນ້າທໍາອິດ, ລັດຖະທໍາມະນູນຫ້າມ ‘ການຈະລາຈອນໃນມະນຸດ’. ການຈະລາຈອນໃນທີ່ນີ້ຫມາຍເຖິງການຂາຍແລະຊື້ຂອງມະນຸດ, ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວແມ່ຍິງ, ສໍາລັບຈຸດປະສົງທີ່ຂາດສິນທໍາ. ອັນທີສອງ, ລັດຖະທໍາມະນູນຂອງພວກເຮົາຍັງເປັນຮູບແບບໃດໆ. Begar ແມ່ນການປະຕິບັດທີ່ກໍາມະກອນຖືກບັງຄັບໃຫ້ສະແດງການບໍລິການໃຫ້ກັບ ‘Master’ ໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າຫຼືຄ່າຕອບແທນທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າ. ເມື່ອການປະຕິບັດນີ້ເກີດຂື້ນບົນພື້ນຖານຄວາມຍາວນານ, ມັນຖືກເອີ້ນວ່າການປະຕິບັດຂອງແຮງງານທີ່ຜູກພັນ.
ສຸດທ້າຍ, ລັດຖະທໍາມະນູນຍັງຫ້າມແຮງງານເດັກນ້ອຍ. ບໍ່ມີໃຜສາມາດຈ້າງເດັກໄດ້ຕໍ່າກວ່າອາຍຸຕ່ໍາກວ່າສິບສີ່ຄົນທີ່ຈະເຮັດວຽກຢູ່ໃນໂຮງງານຫລືບໍ່ແຮ່ໃດກໍ່ຕາມຫຼືຢູ່ໃນວຽກງານແລະທ່າເຮືອອື່ນໆ. ການນໍາໃຊ້ສິ່ງນີ້ເປັນພື້ນຖານທີ່ໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ກົດຫມາຍຫຼາຍຢ່າງທີ່ຈະຫ້າມເດັກນ້ອຍຈາກການເຮັດວຽກໃນອຸດສະຫະກໍາເຊັ່ນ: ການແຂ່ງຂັນ BEEDI, ການຈັບມືແລະການລ້າງ.
Language: Laotian