در فوریه سال 1922 ، ماهاتما گاندی تصمیم به عقب نشینی جنبش عدم همکاری گرفت. او احساس کرد که این جنبش در بسیاری از مکان ها خشونت آمیز است و ساتیاگراها قبل از آماده شدن برای مبارزات گسترده ، باید به درستی آموزش ببینند. در کنگره ، برخی از رهبران در حال حاضر از مبارزات گسترده خسته شده بودند و می خواستند در انتخابات شوراهای استانی که توسط قانون دولت هند در سال 1919 تنظیم شده بودند ، شرکت کنند. C. R. Das و Motilal Nehru حزب Swaraj را در کنگره تشکیل دادند تا برای بازگشت به سیاست شورا استدلال کنند. اما رهبران جوان تر مانند Jawaharlal Nehru و Subhas Chandra Bose برای تحریک جمعی رادیکال تر و برای استقلال کامل تحت فشار قرار گرفتند.
در چنین شرایطی بحث داخلی و اختلاف نظر ، دو عامل دوباره سیاست هند را به سمت اواخر دهه 1920 شکل دادند. اولین تأثیر افسردگی اقتصادی در سراسر جهان بود. قیمت های کشاورزی از سال 1926 شروع به سقوط کرد و پس از سال 1930 فروپاشید. با کاهش تقاضا برای کالاهای کشاورزی کاهش یافت و صادرات کاهش یافت ، دهقانان فروش برداشت خود و پرداخت درآمد خود را دشوار کردند. تا سال 1930 ، حومه شهر آشفتگی بود.
در برابر این پیشینه ، دولت جدید Tory در انگلیس. کمیسیون قانونی تحت سر جان سیمون تشکیل داد. در پاسخ به جنبش ناسیونالیستی ، این کمیسیون به بررسی عملکرد سیستم قانون اساسی در هند و پیشنهاد تغییراتی پرداخت. مشکل این بود که کمیسیون یک عضو هندی واحد نداشت. همه آنها انگلیسی بودند.
هنگامی که کمیسیون سیمون در سال 1928 وارد هند شد ، با شعار “بازگشت به سیمون” مورد استقبال قرار گرفت. همه احزاب ، از جمله کنگره و لیگ مسلمانان ، در این تظاهرات شرکت کردند. در تلاش برای پیروزی در آنها ، ویسرووی ، لرد ایروین ، در اکتبر 1929 اعلام کرد ، یک پیشنهاد مبهم از “وضعیت سلطه” برای هند در آینده ای نامشخص و یک کنفرانس میزگرد برای بحث در مورد قانون اساسی آینده. این امر رهبران کنگره را برآورده نکرد. رادیکال های موجود در کنگره ، به رهبری Jawaharlal Nehru و Subhas Chandra Bose ، حیاتی تر شدند. S Liberals و Moderates ، که در چارچوب Dominion انگلیس یک سیستم قانون اساسی را پیشنهاد می کردند ، به تدریج نفوذ خود را از دست دادند. در دسامبر سال 1929 ، تحت ریاست جمهوری جواهارل نهرو ، کنگره لاهور تقاضای “پورنا سواراج” یا استقلال کامل برای هند را رسمیت داد. اعلام شد که 26 ژانویه 1930 ، به عنوان روز استقلال جشن می گیرد که مردم باید تعهد خود را برای تلاش برای استقلال کامل بگیرند. اما این جشن ها توجه بسیار کمی را به خود جلب کردند. بنابراین مهاتما گاندی مجبور شد راهی برای ارتباط این ایده انتزاعی آزادی به موضوعات مشخص تر زندگی روزمره پیدا کند.
Language: Persian