Die beweging het begin met die middelklas-deelname aan die stede. Duisende studente het die regeringsbeheerde skole en kolleges, skoolhoofde en onderwysers bedank, en advokate het hul regspraktyke prysgegee. Die raadsverkiesing is in die meeste provinsies, behalwe Madras, geboikot, waar die Justice Party, die party van die nie-Brahmans, gevoel het dat die instelling van die Raad een manier is om ‘n bietjie mag te kry-iets waaraan gewoonlik net Brahmans toegang gehad het.
Die gevolge van nie-samewerking op die ekonomiese front was meer dramaties. Buitelandse goedere is geboikot, drankwinkels opgeslaan en buitelandse lap in groot vure verbrand. Die invoer van buitelandse lap wat tussen 1921 en 1922 gehalveer is, en die waarde daarvan daal van Rs 102 crore tot Rs 57 crore. Op baie plekke het handelaars en handelaars geweier om buitelandse goedere te verhandel of buitelandse handel te finansier. Toe die boikotbeweging versprei het, en mense ingevoerde klere begin weggooi en slegs Indiërs dra, het die produksie van Indiese tekstielmeulens en handlampe opgegaan.
Maar hierdie beweging in die stede het om verskillende redes geleidelik vertraag. Khadi-lap was dikwels duurder as massa-vervaardigde meuldoek en arm mense kon dit nie bekostig om dit te koop nie. Hoe kan hulle dan te lank meule doek boikot? Net so het die boikot van Britse instellings ‘n probleem gehad. Om die beweging suksesvol te wees, moes alternatiewe Indiese instellings opgestel word sodat dit in die plek van die Britse gebruik kan word. Dit was stadig om op te kom. Studente en onderwysers het dus teruggekeer na regeringskole en advokate het in regeringshowe teruggewerk.
Language: Afrikaans