அனைத்து சமூக குழுக்களும் ஸ்வராஜின் சுருக்கக் கருத்தினால் நகர்த்தப்படவில்லை. அத்தகைய ஒரு குழு நாட்டின் ‘தீண்டத்தகாதவர்கள்’, அவர் 1930 களில் இருந்து தங்களை தலித் அல்லது ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் என்று அழைக்கத் தொடங்கினார். கன்சர்வேடிவ் உயர் சாதி இந்துக்களான சனட்டானியர்களை புண்படுத்தும் என்ற அச்சத்தில், நீண்ட காலமாக காங்கிரஸ் தலித்துகளை புறக்கணித்தது. ஆனால் பல வருடங்கள் தீண்டத்தகாத தன்மை அகற்றப்படாவிட்டால் ஸ்வராஜ் நூறு வரமாட்டார் என்று மகாத்மா காந்தி அறிவித்தார். அவர் ‘தீண்டத்தகாதவர்கள்’ ஹரிஜன், அல்லது கடவுளின் பிள்ளைகளை அழைத்தார், கோயில்களுக்குள் நுழைவதற்கும், பொது கிணறுகள், தொட்டிகள், சாலைகள் மற்றும் பள்ளிகளுக்கு அணுகுவதற்கும் சத்தியாக்கிரகத்தை ஏற்பாடு செய்தார். பாங்கியின் (துப்புரவாளர்களின்) வேலையை கண்ணியப்படுத்த அவரே கழிப்பறைகளை சுத்தம் செய்தார், மேலும் மேல் சாதிகளை தங்கள் இதயத்தை மாற்றவும், ‘தீண்டத்தகாத தன்மையின் பாவத்தை’ விட்டுவிடவும் வற்புறுத்தினார். ஆனால் பல தலித் தலைவர்கள் சமூகத்தின் பிரச்சினைகளுக்கு வேறுபட்ட அரசியல் தீர்வில் ஆர்வமாக இருந்தனர். அவர்கள் தங்களை ஒழுங்கமைக்கத் தொடங்கினர், கல்வி நிறுவனங்களில் ஒதுக்கப்பட்ட இடங்களைக் கோரி, சட்டமன்ற கவுன்சில்களுக்கு தலித் உறுப்பினர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் ஒரு தனி வாக்காளர்கள். அரசியல் அதிகாரமளித்தல், அவர்களின் சமூக குறைபாடுகளின் பிரச்சினைகளை தீர்க்கும் என்று அவர்கள் நம்பினர். எனவே ஒத்துழையாமை இயக்கத்தில் தலித் பங்கேற்பு மட்டுப்படுத்தப்பட்டது, குறிப்பாக மகாராஷ்டிரா மற்றும் நாக்பூர் பிராந்தியத்தில் அவர்களின் அமைப்பு மிகவும் வலுவாக இருந்தது.
டாக்டர் பி.ஆர். 1930 ஆம் ஆண்டில் மனச்சோர்வடைந்த வகுப்புகள் சங்கத்தில் தலித்துகளை ஏற்பாடு செய்த அம்பேத்கர், தலித்துகளுக்கு தனி வாக்காளர்களைக் கோரி இரண்டாவது சுற்று அட்டவணை மாநாட்டில் மகாத்மா காந்தியுடன் மோதினார். அம்பேத்கரின் கோரிக்கையை பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் ஒப்புக் கொண்டபோது, காந்திஜி மரணத்திற்கு வேகமாகத் தொடங்கினார். தலித்துகளுக்கான தனி வாக்காளர்கள் சமூகத்தில் ஒருங்கிணைப்பதற்கான செயல்முறையை மெதுவாக்குவார்கள் என்று அவர் நம்பினார். அம்பேத்கர் இறுதியில் காந்திஜியின் நிலைப்பாட்டை ஏற்றுக்கொண்டார், இதன் விளைவாக செப்டம்பர் 1932 இன் பூனா ஒப்பந்தம். இது மாகாண மற்றும் மத்திய சட்டமன்ற கவுன்சில்களில் மனச்சோர்வடைந்த வகுப்புகளை (பின்னர் அட்டவணை சாதிகள் என்று அறியப்படுகிறது) ஒதுக்கப்பட்ட இடங்களைக் கொடுத்தது, ஆனால் அவை பொது வாக்காளர்களால் வாக்களிக்கப்பட வேண்டும். எவ்வாறாயினும், தலித் இயக்கம் தொடர்ந்து காங்கிரஸ் தலைமையிலான தேசிய இயக்கத்தைப் பற்றி பயந்தது.
இந்தியாவில் சில முஸ்லீம் அரசியல் அமைப்புகளும் சிவில் ஒத்துழையாமை இயக்கத்திற்கு பதிலளித்ததில் மந்தமாக இருந்தன. ஒத்துழையாமை-கிலாஃபத் இயக்கத்தின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு, முஸ்லிம்களில் ஒரு பெரிய பகுதி காங்கிரசிலிருந்து அந்நியப்பட்டதாக உணர்ந்தது. 1920 களின் நடுப்பகுதியில் இருந்து காங்கிரஸ் இந்து மகாசபா போன்ற வெளிப்படையாக இந்து மத தேசியவாத குழுக்களுடன் மிகவும் பார்வைக்கு தொடர்புபடுத்தப்பட்டது. இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையிலான உறவுகள் மோசமடைந்து வருவதால், ஒவ்வொரு சமூகமும் மத ஊர்வலங்களை போர்க்குணமிக்க ஆர்வத்துடன் ஒழுங்கமைத்து, பல்வேறு நகரங்களில் இந்து-முஸ்லிம் வகுப்புவாத மோதல்களையும் கலவரங்களையும் தூண்டியது. ஒவ்வொரு கலவரமும் இரு சமூகங்களுக்கும் இடையிலான தூரத்தை ஆழப்படுத்தியது.
காங்கிரஸும் முஸ்லீம் லீக்கும் ஒரு கூட்டணியை மறுபரிசீலனை செய்ய முயற்சித்தனர், 1927 ஆம் ஆண்டில் அத்தகைய ஒற்றுமை போலியானது என்று தோன்றியது. தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட எதிர்கால கூட்டங்களில் பிரதிநிதித்துவத்தின் கேள்விக்கு மேலான வேறுபாடுகள் இருந்தன. முஸ்லிம் ஆதிக்கம் செலுத்தும் மாகாணங்களில் (வங்காள மற்றும் பஞ்சாப்) மக்கள்தொகைக்கு விகிதத்தில் முஸ்லிம்கள் மத்திய சட்டமன்றத்தில் ஒதுக்கப்பட்ட இடங்களுக்கும் பிரதிநிதித்துவத்தையும் உறுதிப்படுத்தியிருந்தால், முஸ்லிம் லீக்கின் தலைவர்களில் ஒருவரான முஹம்மது அலி ஜின்னா, தனித்தனி வாக்காளர்களுக்கான தேவையை கைவிட தயாராக இருந்தார். பிரதிநிதித்துவத்தின் கேள்வியின் மீதான பேச்சுவார்த்தைகள் தொடர்ந்தன, ஆனால் 1928 ல் நடந்த அனைத்து கட்சிகள் மாநாட்டில் இந்த பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதற்கான அனைத்து நம்பிக்கையும் காணாமல் போனது, இந்து மகாசபாவின் எம்.ஆர். ஜெயக்கர் சமரசத்தின் முயற்சிகளை கடுமையாக எதிர்த்தபோது.
ஒத்துழையாமை இயக்கம் தொடங்கியபோது, சமூகங்களுக்கிடையேயான சந்தேகம் மற்றும் அவநம்பிக்கையின் சூழ்நிலை இருந்தது. காங்கிரசில் இருந்து அந்நியப்பட்ட இந்த, பெரிய பிரிவுகளால் ஒரு ஐக்கிய போராட்டத்திற்கான அழைப்புக்கு பதிலளிக்க முடியவில்லை. பல முஸ்லீம் தலைவர்களும் புத்திஜீவிகளும் இந்தியாவுக்குள் ஒரு சிறுபான்மையினராக முஸ்லிம்களின் நிலை குறித்து தங்கள் கவலையை வெளிப்படுத்தினர். சிறுபான்மையினரின் கலாச்சாரமும் அடையாளமும் ஒரு இந்து பெரும்பான்மையின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் நீரில் மூழ்கும் என்று அவர்கள் அஞ்சினர்.
மூல d
1930 ஆம் ஆண்டில், முஸ்லீம் லீக்கின் தலைவராக சர் முஹம்மது இக்பால், முஸ்லிம்களுக்கு தனித்தனி வாக்காளர்களின் முக்கியத்துவத்தை அவர்களின் சிறுபான்மை அரசியல் நலன்களுக்கு ஒரு முக்கிய பாதுகாப்பாக மீண்டும் வலியுறுத்தினார். அவரது அறிக்கை அடுத்தடுத்த ஆண்டுகளில் வந்த பாகிஸ்தான் கோரிக்கைக்கு அறிவுசார் நியாயத்தை வழங்கியதாகக் கருதப்படுகிறது. இதைத்தான் அவர் சொன்னார்:
“இந்திய முஸ்லீம் தனது சொந்த இந்திய வீட்டு நிலங்களில் தனது சொந்த கலாச்சாரம் மற்றும் பாரம்பரியத்தின் அடிப்படையில் முழு மற்றும் இலவச வளர்ச்சிக்கு உரிமை பெற்றிருந்தால், நிரந்தர வகுப்புவாத குடியேற்றத்தின் அடிப்படையாக அங்கீகரிக்கப்பட்டால், அவர் இந்திய சுதந்திரத்திற்காக தனது அனைவரையும் பங்கெடுக்க தயாராக இருப்பார் என்று அறிவிப்பதில் எனக்கு எந்த தயக்கமும் இல்லை. ஒவ்வொரு குழுவும் அதன் சொந்த வரிகளில் இலவச வளர்ச்சிக்கு உரிமை உண்டு என்ற கொள்கை, குறுகிய வகுப்புவாதத்தின் எந்தவொரு உணர்வாலும் ஈர்க்கப்படவில்லை, இது மற்ற சமூகங்கள் மீதான தவறான உணர்வுகளால் ஈர்க்கப்பட்ட ஒரு சமூகத்தின் எந்தவொரு சமூகமும் குறைவாகவும் அறியாமலும் உள்ளது. பிற சமூகங்களின் பழக்கவழக்கங்கள், சட்டங்கள், மதங்கள் மற்றும் சமூக நிறுவனங்களுக்கு மிக உயர்ந்த மரியாதையை நான் மகிழ்விக்கிறேன். இல்லை, குர்ஆனின் போதனைகளின்படி, தேவைப்பட்டால், அவர்களின் வழிபாட்டுத் தலங்களை பாதுகாப்பது கூட என் கடமையாகும். ஆயினும்கூட, வாழ்க்கை மற்றும் நடத்தைக்கான ஆதாரமாக இருக்கும் வகுப்புவாதக் குழுவை நான் நேசிக்கிறேன், அதன் மதம், இலக்கியங்கள், அதன் சிந்தனை, அதன் கலாச்சாரம் மற்றும் அதன் மூலம் அதன் முழு கடந்த காலமும் எனது தற்போதைய நனவில் ஒரு வாழ்க்கை செயல்பாட்டுக் காரணியாக எனக்கு வழங்குவதன் மூலம் நான் என்னவென்று உருவாக்கியுள்ளேன் …
‘வகுப்புவாதம் அதன் உயர்ந்த அம்சத்தில், இந்தியா போன்ற ஒரு நாட்டில் இணக்கமான முழுமையை உருவாக்குவதற்கு இன்றியமையாதது. ஐரோப்பிய நாடுகளைப் போல இந்திய சமுதாயத்தின் அலகுகள் பிராந்தியமாக இல்லை … ஐரோப்பிய ஜனநாயகத்தின் கொள்கையை வகுப்புவாத குழுக்களின் உண்மையை அங்கீகரிக்காமல் இந்தியாவுக்குப் பயன்படுத்த முடியாது. எனவே, இந்தியாவுக்குள் ஒரு முஸ்லீம் இந்தியாவை உருவாக்குவதற்கான முஸ்லீம் கோரிக்கை முற்றிலும் நியாயமானது …
‘தனி வாக்காளர்கள் உண்மையான தேசியவாதத்தின் ஆவிக்கு முரணானவர்கள் என்று இந்து கருதுகிறார், ஏனென்றால் “தேசம்” என்ற வார்த்தையை அவர் புரிந்துகொள்கிறார், அதாவது ஒரு வகையான உலகளாவிய ஒருங்கிணைப்பைக் குறிக்கிறது, அதில் எந்தவொரு வகுப்புவாத நிறுவனமும் அதன் தனிப்பட்ட தனித்துவத்தைத் தக்க வைத்துக் கொள்ளக்கூடாது. எவ்வாறாயினும், இதுபோன்ற விஷயங்களின் நிலை இல்லை. இந்தியா என்பது இன மற்றும் மத வகைகளின் நிலம். இதில் முஸ்லிம்களின் பொதுவான பொருளாதார தாழ்வு மனப்பான்மை, அவர்களின் மகத்தான கடன், குறிப்பாக பஞ்சாபில், மற்றும் சில மாகாணங்களில் அவற்றின் போதிய பெரும்பான்மை, தற்போது அமைக்கப்பட்டிருப்பது போல, தனி வாக்காளர்களைத் தக்கவைத்துக்கொள்வதற்கான நமது கவலையின் அர்த்தத்தை நீங்கள் தெளிவாகக் காணத் தொடங்குவீர்கள்.
Language: Tamil