کشیش ها به روش های مختلفی نسبت به این تغییرات واکنش نشان دادند. برخی از آنها تعداد گاوها را در گله های خود کاهش می دهند ، زیرا مراتع کافی برای تغذیه تعداد زیادی وجود نداشت. برخی دیگر مراتع جدیدی را کشف کردند که حرکت به مناطق چرا قدیمی دشوار شد. به عنوان مثال ، پس از سال 1947 ، شتر و گله های گوسفند ، دیگر نمی توانستند به سند منتقل شوند و شتر خود را در سواحل ایندوس چرند ، همانطور که قبلاً انجام داده بودند. مرزهای سیاسی جدید بین هند و پاکستان حرکت آنها را متوقف کرد. بنابراین آنها مجبور شدند مکان های جدیدی را برای رفتن پیدا کنند. در سالهای اخیر آنها به هاریانا مهاجرت کرده اند که گوسفندان پس از بریدن برداشت ، می توانند در مزارع کشاورزی چرند. این زمانی است که مزارع به کودهایی که حیوانات ارائه می دهند نیاز دارند.
با گذشت سالها ، برخی از کشیش های ثروتمندتر شروع به خرید زمین و حل و فصل کردند و زندگی عشایری خود را رها کردند. برخی حل و فصل شدند. دهقانان در حال کشت زمین ، دیگران به تجارت گسترده تر پرداختند. از طرف دیگر ، بسیاری از کشیش های فقیر برای زنده ماندن پول از افراد پولی وام گرفته اند. در بعضی مواقع آنها گاو و گوسفند خود را از دست می دادند و کارگر می شدند و در مزارع یا در شهرهای کوچک کار می کردند.
با این حال ، کشیش ها نه تنها به زنده ماندن خود ادامه می دهند ، در بسیاری از مناطق تعداد آنها طی دهه های اخیر گسترش یافته است. هنگامی که مراتع در یک مکان برای آنها بسته شد ، آنها جهت حرکت خود را تغییر دادند ، اندازه گله را کاهش دادند ، فعالیت شبانگاه را با سایر اشکال درآمد ترکیب کردند و با تغییرات در دنیای مدرن سازگار شدند. بسیاری از محیط زیست بر این باورند که در مناطق خشک و در کوهستان ، پاستورالیسم هنوز از نظر زیست محیطی عملی ترین شکل زندگی است.
چنین تغییراتی فقط توسط جوامع کشیش در هند تجربه نشده است. در بسیاری از نقاط دیگر جهان ، قوانین جدید و الگوهای حل و فصل جوامع روحانی را وادار به تغییر زندگی خود می کند. چگونه جوامع کشیش در جاهای دیگر با این تغییرات در دنیای مدرن کنار آمدند؟
Language: Persian