Pas humbjes së Napoleonit në 1815, qeveritë evropiane u nxitën nga një frymë konservatorizmi. Konservatorët besuan se institucionet e vendosura, tradicionale të shtetit dhe të shoqërisë – si monarkia, kisha, hierarkitë shoqërore, pronat dhe familja – duhet të ruhen. Sidoqoftë, shumica e konservatorëve nuk propozuan kthim në Shoqërinë e Ditëve Para-Revolucionare. Përkundrazi, ata e kuptuan, nga ndryshimet e iniciuara nga Napoleoni, se modernizimi në të vërtetë mund të forconte institucionet tradicionale si monarkia. Mund ta bëjë fuqinë shtetërore më efektive dhe të fortë. Një ushtri moderne, një burokraci efikase, një ekonomi dinamike, shfuqizimi i feudalizmit dhe skerfdomit mund të forcojnë monarkitë autokratike të Evropës.
Në 1815, përfaqësuesit e fuqive evropiane -Britani, Rusi, Prusi dhe Austri – të cilët kishin mposhtur kolektivisht Napoleonin, u takuan në Vjenë për të hartuar një zgjidhje për Evropën. Kongresi u prit nga kancelari austriak Duke Metternich. Delegatët hodhën traktatin e Vjenës së 1815 me objektin e zhbllokimit të shumicës së ndryshimeve që kishin ardhur në Evropë gjatë Luftërave Napoleonike. Dinastia Bourbon, e cila ishte zhdukur gjatë Revolucionit Francez, u rikthye në pushtet, dhe Franca humbi territoret që kishte aneksuar nën Napoleon. Një seri shtetesh u krijuan në kufijtë e Francës për të parandaluar zgjerimin francez në të ardhmen. Kështu, mbretëria e Hollandës, e cila përfshinte Belgjikën, u ngrit në veri dhe Genova u shtua në Piemonte në jug. Prusia iu dha territore të reja të rëndësishme në kufijtë e saj perëndimorë, ndërsa Austrisë iu dha kontrolli i Italisë veriore. Por Konfederata Gjermane e 39 shteteve që ishin ngritur nga Napoleoni u la i paprekur. Në Lindje, Rusisë iu dha pjesë e Polonisë ndërsa Prusia iu dha një pjesë e Saksonisë. Synimi kryesor ishte rivendosja e monarkive që ishin rrëzuar nga Napoleoni, dhe krijimi i një rendi të ri konservator në Evropë.
Regjimet konservatore të ngritura në 1815 ishin autokratike. Ata nuk e toleruan kritikën dhe kundërshtimin dhe u përpoqën të frenojnë aktivitetet që vinin në dyshim legjitimitetin e qeverive autokratike. Shumica e tyre imponuan ligje të censurës për të kontrolluar ato që u thanë në gazeta, libra, shfaqje dhe këngë dhe pasqyruan idetë e lirisë dhe lirisë të lidhura me Revolucionin Francez. Kujtimi i Revolucionit Francez megjithatë vazhdoi të frymëzojë liberalët. Një nga çështjet kryesore të marra nga Liberal-Nacionalistët, të cilët kritikuan rendin e ri konservator, ishte liria e shtypit. Language: Albanian