ມາດຕະການເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ມີການຂາດແຄນທົ່ງຫຍ້າລ້ຽງສັດທີ່ຮ້າຍແຮງ. ໃນເວລາທີ່ທີ່ດິນທົ່ງຫຍ້າໄດ້ຖືກປະຕິບັດແລະຫັນໄປສູ່ທົ່ງນາທີ່ປູກ, ເຂດທີ່ມີຢູ່ຂອງທົ່ງຫຍ້າລ້ຽງສັດໄດ້ຫຼຸດລົງ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ການສັ່ງຈອງປ່າໄມ້ຫມາຍຄວາມວ່າຜູ້ລ້ຽງແກະແລະຝູງສັດລ້ຽງບໍ່ສາມາດລ້ຽງສັດໄດ້ຢ່າງເສລີສຸກໃນປ່າ.
ໃນຖານະເປັນ pasturelands ຫາຍໄປພາຍໃຕ້ການໄຖນາ, ຫຸ້ນສັດທີ່ມີຢູ່ໄດ້ອາຫານທີ່ດິນທີ່ທົ່ງຫຍ້າທີ່ຍັງຄົງຢູ່. ນີ້ໄດ້ນໍາພາການລ້ຽງສັດທີ່ມີອາຍຸຫລາຍຂື້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຂອງທົ່ງຫຍ້າລ້ຽງສັດເຫຼົ່ານີ້. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ Nomadic Pastoralists ໄດ້ grazed ສັດຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນຂົງເຂດຫນຶ່ງແລະຍ້າຍໄປຢູ່ພື້ນທີ່ອື່ນ. ການເຄື່ອນໄຫວຂອງການລ້ຽງສັດເຫລົ່ານີ້ອະນຸຍາດໃຫ້ເວລາສໍາລັບການຟື້ນຟູທໍາມະຊາດຂອງການເຕີບໂຕຂອງພືດພັນ. ເມື່ອມີການຈໍາກັດການເຄື່ອນໄຫວທີ່ມີສິດຍາລັກ, ດິນທົ່ງຫຍ້າລ້ຽງສັດໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແລະຄຸນນະພາບຂອງການຮັກສາ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ການຂາດແຄນອາຫານສັດຕື່ມອີກສໍາລັບສັດແລະການເສື່ອມໂຊມຂອງຮຸ້ນສັດ. ງົວທີ່ຖືກທໍາລາຍໄດ້ເສຍຊີວິດເປັນຈໍານວນຫລວງຫລາຍໃນລະຫວ່າງການຂາດແຄນແລະຄວາມອຶດຢາກ.
Language: Laotian