در آغاز قرن بیستم ، اکثریت قریب به اتفاق مردم روسیه کشاورز بودند. حدود 85 درصد از جمعیت امپراتوری روسیه زندگی خود را از کشاورزی به دست آوردند. این نسبت بیشتر از بیشتر کشورهای اروپایی بود. به عنوان مثال ، در فرانسه و آلمان این نسبت بین 40 تا 50 درصد بود. در امپراتوری ، کشت کنندگان تولید شده برای بازار و همچنین برای نیازهای خودشان و روسیه صادر کننده عمده دانه بود.
صنعت در جیب پیدا شد. مناطق برجسته صنعتی سنت پترزبورگ و مسکو بودند. صنعتگران بخش عمده ای از تولید را به انجام رساندند ، اما کارخانه های بزرگی در کنار کارگاه های صنایع دستی وجود داشتند. بسیاری از کارخانه ها در دهه 1890 ، هنگامی که شبکه راه آهن روسیه تمدید شد ، تأسیس شد و سرمایه گذاری خارجی در صنعت افزایش یافت. تولید زغال سنگ دو برابر شد و آهن و فولاد چهار برابر شد. در دهه 1900 ، در بعضی از مناطق کارگران کارخانه و صنعتگران از نظر تعداد تقریباً برابر بودند.
بیشتر صنعت مالکیت خصوصی صنعتگران بود. دولت برای اطمینان از حداقل دستمزدها و ساعات محدود کار ، از کارخانه های بزرگ نظارت کرد. اما بازرسان کارخانه نمی توانند از شکستن قوانین جلوگیری کنند. در واحدهای صنایع دستی و کارگاه های کوچک ، روز کاری گاهی اوقات 15 ساعت بود ، در مقایسه با 10 یا 12 ساعت در کارخانه ها. محل اقامت از اتاق ها تا خوابگاه ها متفاوت است.
کارگران یک گروه اجتماعی تقسیم شده بودند. برخی با روستاهایی که از آنجا آمده اند پیوندهای محکمی داشتند. دیگران به طور دائم در شهرها مستقر شده بودند. کارگران با مهارت تقسیم شدند. یک کارگر فلزی از سن پترزبورگ به یاد می آورد ، “کارگران فلزی خود را در بین سایر کارگران اشرافی می دانستند. مشاغل آنها خواستار آموزش و مهارت بیشتری بود … زنان تا سال 1914 31 درصد از نیروی کار کارخانه را تشکیل می دادند ، اما به آنها کمتر از مردان پرداخت می شد (بین نیمی و سه چهارم دستمزد یک مرد). تقسیمات بین کارگران نیز خود را در لباس و رفتارهای خود نشان داد. برخی از کارگران انجمن هایی را برای کمک به اعضای در مواقع بیکاری یا مشکلات مالی تشکیل دادند اما چنین انجمن هایی اندک بودند.
با وجود تقسیمات ، کارگران وقتی با کارفرمایان در مورد عزل یا شرایط کار مخالف بودند ، برای اعتصاب کار (متوقف کردن کار) متحد شدند. این اعتصابات در صنعت نساجی در طی سالهای 1896-1896 و در صنعت فلز در سال 1902 اتفاق افتاد.
در حومه شهر ، دهقانان بیشتر زمین را کشت می کردند. اما اشراف ، تاج و کلیسای ارتدکس دارای خواص بزرگی بودند. مانند کارگران ، دهقانان نیز تقسیم شدند. آنها متقاطع مذهبی بودند. اما به جز در چند مورد ، آنها هیچ احترامی به اشراف ترش نداشتند. نجیب ها از طریق خدمات خود به TSAR ، نه از طریق محبوبیت محلی ، قدرت و موقعیت خود را به دست آوردند. این برخلاف فرانسه بود که در طول انقلاب فرانسه در بریتنی ، دهقانان به اشراف احترام می گذاشتند و برای آنها جنگیدند. در روسیه ، دهقانان می خواستند سرزمین اشراف به آنها داده شود. غالباً ، آنها از پرداخت اجاره و حتی به قتل صاحبخانه خودداری می کردند. در سال 1902 ، این در مقیاس وسیعی در روسیه جنوبی رخ داد. و در سال 1905 ، چنین حوادثی در سراسر روسیه رخ داد.
دهقانان روسی به روش دیگری با سایر دهقانان اروپایی متفاوت بودند. آنها سرزمین خود را به صورت دوره ای جمع کردند و کمون (شوخ طبعی) آن را با توجه به نیاز خانواده های فردی تقسیم کردند.
Language: Persian