یکی از انقلابی ترین اصلاحات اجتماعی رژیم ژاکوبین ، لغو برده داری در مستعمرات فرانسه بود. مستعمرات موجود در کارائیب – مارتینیک ، گوادلوپ و سان دومینگو – تأمین کنندگان مهم کالاهایی مانند دخانیات ، نیلی ، شکر و قهوه بودند. اما عدم تمایل اروپایی ها به رفتن و کار در سرزمین های دور و ناآشنا به معنای کمبود نیروی کار در مزارع بود. بنابراین این امر با تجارت برده های مثلثی بین اروپا ، آفریقا و قاره آمریکا روبرو شد. تجارت برده ها در قرن هفدهم آغاز شد. بازرگانان فرانسوی که از بنادر بوردو یا نانت به سواحل آفریقا سوار شدند ، جایی که آنها برده هایی را از سران محلی خریداری کردند. برده ها با مارک و بسته بندی شده ، برای سفر سه ماهه در سراسر اقیانوس اطلس تا کارائیب ، در کشتی ها محکم بسته شدند. آنها در آنجا به صاحبان مزارع فروخته شدند. بهره برداری از کار برده باعث شده است تا تقاضای فزاینده در بازارهای اروپا برای شکر ، قهوه و نیلی را برآورده سازد. شهرهای بندری مانند بوردو و نانت سعادت اقتصادی خود را مدیون تجارت برده های شکوفا بودند.
در طول قرن هجدهم انتقادات کمی درباره برده داری در فرانسه وجود داشت. مجلس شورای ملی مباحث طولانی در مورد اینکه آیا حقوق انسان باید به کلیه موضوعات فرانسوی از جمله افراد مستعمرات گسترش یابد ، بحث و گفتگوهای طولانی را برگزار کرد. اما از ترس مخالفت بازرگانانی که شرکت آنها به تجارت برده ها وابسته بود ، هیچ قانونی تصویب نکرد. سرانجام این کنوانسیون بود که در سال 1794 قانون را برای آزاد کردن همه برده ها در دارایی های خارج از کشور فرانسه تصویب کرد. با این حال ، این یک اقدام کوتاه مدت بود: ده سال بعد ، ناپلئون برده داری را دوباره معرفی کرد. صاحبان مزارع آزادی خود را به عنوان حق بردگی نگروهای آفریقایی در پیگیری ، منافع اقتصادی خود درک کردند. سرانجام برده داری در روده بزرگ فرانسه لغو شد. در سال 1848.
Language: Persian
Science, MCQs