নহ’লে পৰিচয় হিয়াৰে
চিনাকি জানো কোনো হ’ব পাৰে
ল’ৰালিৰ ঘাটে ঘাটে উমলি থাকোঁতেই
অচিনা পানচৈ লাগিলেহি ঘাটিতে মোৰ অজানিতে
দুলনি দিলে নুবুজাকৈ মনতে মোৰ গুপুতে
যৌৱনে ক’লে আজি সেয়েই হিয়া-দিয়া-নিয়া।
প্ৰথম প্ৰেমকে পাহৰিব পাহৰিব পাৰিলে
প্ৰেমৰ স্মৃতিকে মোহাৰিব পাৰিলে
তথাপিতো বাৰে বাৰে
ছিগি যাব কিয় খোজে
সুৰ অকাৰণে-অজানিতে
ল’ৰালিৰ ওমলোতে
ভাল লগা সুৰ মনে মনে
যৌৱনে ক’লে আজি এয়াই হিয়া-দিয়া-নিয়া।
ল’ৰালিৰ সুৰকে বিচাৰিহে আহিলোঁ
অচিনা ঘাচতে বিচাৰিয়ে নাপালোঁসময়েনো কিয় বাৰু খেলিলেহি লুকা-ভাকু
হায়, বাৰে বাৰে অজানিতে
উভতিলোঁ উকা হাতে
লৈ মাতো মোৰ সোঁৱৰণী
যৌৱনে ক’লে আজি এয়াই হিয়া-দিয়া-নিয়া।।